... Аднойчы, такім чынам пад’ядаючы пакінутыя на патэльні жонкай катлеты, слухаў па транзістары далёкія «Галасы». Побач — весела хамяк сноўдае: ад хлебніцы, паміж талерак да патэльні і назад. Ідылія. Распавядаю ціха Хомку, як пасварыўся днём з сябрам; не сыйшліся, маўляў, на творчай глебе — я атрымаў больш ганарару за мінулы месяц. Скарджуся на шалёныя і непрадказальныя кошты, якія штодня растуць і растуць, і няведама калі спыняцца. Ну вось, такім чынам і сумовіліся. Раптам — трэск, полымя, дым. Сяджу з разяўленым ратом, не разумеючы анічога. Механічна адчуваю, што транзістар замоўк. Хаця і п’яны, але даўмеўся — нешта перамкнула, прапала электрычнасць. Хуценька вырваў з разэткі штэпсель прыймача, агледзеўся. Шнур перагарэў. І толькі калі заўважыў, што самы ўдзячны мой субяседнік нерухома ляжыць сярод відэльцаў і талерак, зразумеў: хамяк перакусіў электрычны дрот і загінуў. Не вытрымаў дробны грызун майго маналогу, пайшоў з жыцця.
Дрыготкай рукой я паклаў нерухомае цельца Хомкі ў вядро для смецця, дзюбнуў яшчэ 100 грамаў «за супакой душы» ды паклаўся спаць.

Творческая мастерская «BARBAROSSA»: barbarossa18@mail.ru