Творческая мастерская "BARBAROSSA"
... Птицы щебетали, косились блестящими глазками-угольками. Вдруг разом, как по команде, ударили крыльями и вспорхнули. Смолин проводил их завидующим взглядом. Вот у кого всегда будет небо...
И беззвучно выматерился, поняв, из-за чего всполошились сойки. К месту падения кто-то шел. Несколько человек. Точнее, не видя, не сосчитать. Идут быстро. Речь...
...Космонавты начали тренировки, утверждалась научная программа, выбирали место высадки. Пока тот самый умник не спросил: «Марс — дело общее?» Нестройный хор голосов энтузиастов подтвердил: «Общее!» А умник спросил снова: «А что же тогда обычных людей в экспедиции нет? Хоть пять мест могли бы выделить!»...
Дагадзіў жа ты мне,
Анатоль, дагадзіў...
Хоць тваімі шляхамі
амаль не хадзіў —
я начамі тваімі
ня ведаў начэй,
прама ў вочы глядзеў,
ды ня бачыў вачэй...
Атрымалася так, што ў Грышачкіна забралі вадзіцельскае пасведчанне. Міліцыянер ДАІ паднёс да яго роту трубачку-алкатэст, загадаў дыхнуць. Грышачкін і сам адчуваў, што пасля ўчарашняй п’янкі вынік будзе станоўчы. Спрачацца не стаў — дыхнуў. Гэта каб у яго была не фура, а легкавік, на якім ездзіць можна хіба што на рыбалку і па грыбы, ён бы і не бедаваў асабліва. Але ж яму трэба карміць сям’ю. Нічога іншага, як круціць «абаранак», рабіць не ўмее. Перад яго вачыма ў той час, калі стаяў твар у твар з міліцыянерам ДАІ, паплылі кругі, і ён нават пахіснуўся.
Якраз вось у такі восеньскі час і завітаў да хаты дзеда Саўкі і бабкі Ганны ўнук Іван Дзмітрыевіч Гапееў. Жыве ён у Санкт-Пецярбургу, ваенны пенсіянер. Ніколі не думаў, што звяжа свой лёс з арміяй, а так атрымалася, што пасля вучобы ў Брэсцкім ПТВ радыёэлектронікі хлопцу прапанавалі ў ваенкамаце паступаць у вайсковае вучылішча. Паслухаўся і не прагадаў, бо там ён цалкам, як аказалася, знайшоў сябе, шчодра рэалізаваў свой талент: мае шэраг вынаходніцтваў, некалькі ўзнагарод, даслужыўся да падпалкоўніка. Што б, здавалася, яшчэ трэба чалавеку?
А за што, пытаецеся, паставілі ў кут? Не магла вымавіць літару «р», а настаўніцу звалі «Праскоў’я Хрыстафораўна». Тая нічога не прыдумала лепшага, як пакараць: «Пакуль не звернешся да мяне як трэба, стой у куце!»
Іншы раз з кута, аказваецца, далёка бачыцца... і на ўсё жыццё.
Еду ў тралейбусе. Уладкаваўся ўдала: сяджу. Назіраю, што робіцца за акном. А што там робіцца? Хлопцы ў спецвопратцы мяняюць на суседняй вуліцы трубы ацяплення, узадралі асфальт, горы зямлі... Не паспелі за лета, прыхапілі восень. І ўсюды легкавікі, легкавікі. Налеплены каля офісаў і цягнуцца ўзбоч, спераду і ззаду. Нехта за спінай кажа: «Усе вуліцы ў горадзе, дзе толькі можна было, пашырылі, а ўсё роўна цесна. Хутка ў Гомелі нашым на працу будзеш дабірацца, як у той Маскве... Столькі машын! А ў гаражах жа колькі іх стаіць!»
Ужо добра сцямнела і вуліца прабівала сабе шлях скрозь цемру стужкаю размытых агнёў. Піва зрабіла тое, што і павінна было зрабіць: мы развіталіся каля грамадскай прыбіральні. Дахаты мне чамусці зусім не хацелася і зрабілася раптам шкада, што адзіныя ключы ад кватэры былі толькі ў мяне і яны вымушалі вярнуцца туды, дзе ля пад’езда нявесела чакае абураная маім спазненнем жонка.
Дзверы ў кватэру паддаліся без ключа. У прыхожай гарэла святло, на звыклым месцы вісеў жончын плашчык.
— Ты? Ты дома, але як?
— Пра што гэта ты? — выглянула з пакоя жонка, — а, ты пра ключ. Прабач за няўважлівасць, я знайшла яго ў касметычцы.
Праз дзесятак крокаў маю ўвагу прыцягнула бусляня, якое бездапаможна ляжала ў траве ўзбоч дарогі. Відаць, выпала з гнязда і знясілела. Што рабіць? Ізноў забіраць дадому, памятаючы сумны досвед ягонага папярэдніка? Не. Адшукаў у вёсцы нейкую бляшанку, нацадзіў з калонкі вады, паставіў каля самотнай птушкі. З торбы дастаў некалькі спруцянелых ужо акунькоў.
«Крыжыкі мне дагэтуль не патрапляліся. Што гэта, новы знак лёсу? Як патлумачыць такую знаходку? Крыж, як і нож, — разважаў я, — мае асацыяцыі са смерцю, альбо віной. Ну, і з вечным жыццём пасля смерці. Нездарма ж многія малююць выяву крыжыка пасля жалобнае даты».
Я губляўся ў здагадках, а потым нахіліўся і падняў каталіцкі крыжык з ходніку: нядобра, калі ляжыць на зямлі сакральны знак.
Правільна гэта альбо не, але я зрабіў свой выбар.
|
|
Кто-то носит круглый год плавки утепленные, а Барбаросса издает книжки электронные.
Выходит с 14 января 2012 года
Автор:
Сергей Краснобород
Подкастов:
48
Подписчиков:
2
Последняя запись: 30 октября 2016 года
Рекомендуем послушать
|
|
Обсуждают сейчас
|